Територија на согласност помеѓу современата и православната педагогија во однос на духовното образование

Abstract

Духовното образование може да се разгледува како феномен кој ја определува смислата на животот на човекот во светот и ја открива и реализира човековата суштност. Методолошкиот инструментариум за истражување на духовното образование е застапен во концептуалните ставови на феноменолошкиот пристап, херменевтиката и егзистенцијализмот кои можат да бидат поврзани со теолошкиот пристап, а исто така и со принципот антиномичност - дијалогичност. Духовното образование како феномен, како појава и како дејност се проучува и во контекст на хуманитарната педагошка парадигма, каде што образованието е разбрано како „начин на живеење“, а главната цел е негувањето на „човековите квалитети“ – духовноста, што дозволува да се појави „територија на согласност“ помеѓу научната и православната педагогија во сферата на духовното образование. Идентификуваните значајни карактеристики на духовното образование претставуваат „територија на согласност“ помеѓу научната и православната педагогија. Тие можат условно да бидат поделени во четири групи: карактеристики кои го одразуваат односот на човекот кон вредностите; карактеристики кои ги откриваат особеностите на човековото постоење во културата; карактеристики поврзани со индивидуалниот свет на човекот и оние кои го карактеризираат односот на човекот кон Другиот. Заедно со значајните карактеристики на духовното образование постојат и карактеристики кои се специфични за разбирањето на духовното образование во православната педагогија. Можноста за нивно вклучување кон научно-педагошките знаења зависи од улогата која ја имаат во нивната религиозна компонента. Од оваа гледна точка, православната педагогија го разбира духовното образование како пат за спасение на душата.