Љубовта како грижа – односот меѓу верникот и светото

Abstract

Во текстот се разгледува идејата за љубовта како грижа, преку сфаќањето на религијата како грижа за светото. Односот на посветеност, почит и љубов на верникот кон светото е покажан преку зависноста на светото од заштита, редовна реактуализација, негово одржување како силно и моќно. Внимание е обрнато на карактеристиките на светото како моќ отаде границите на вообичаената, профана стварност, но моќ што и покрај способноста за пролиферација, како резултат на нејзината силна контагиозност, сепак има потреба од заштита од влијанието на несветата стварност. Силен акцент, преку истражувањата од англиската антрополошка школа и француската социолошка школа, е ставен на идејата за ритуалното принесување жртви во примордијалните форми на религијата, како начин за поврзување на верникот од религиозната заедница со светото (со тотемот како негов свет предок, или со некакво божество), но и со нему ближните припадници на кланот со кои споделува ист животен принцип, ист колективен идентитет. Потоа наведени се амбивалентните карактеристики на светото и амбигвитетот на чувства што кај верникот ги предизвикуваат.