Карневализацијата во романот „Бабаџан“ од Живко Чинго

Abstract

Појавата на „случајот Чинго“ во македонската литература (како што напоменува Димитар Митрев) претставува несомнено една пресвртница во дотогашниот тек на македонската литература, земајќи го предвид значењето на фолклорот во неговата регионалистичка проза. Низ креативна трансформација Чинго зборува за моќта на историските наративи, но и за нивниот метафикционален карактер, за концептот на нацијата и природата на националното, повторно низ објективот на хумористичното и автентичниот фолклор, за патријархалните вредности, проникнати со длабок хуманизам, за интертекстуалната визура на литературата, која не дозволува да се открие примарниот извор ниту конечното почивалиште на сите текстови, за мноштвото луѓе кои поради својата искреност и човечност не можат да го најдат своето место во ниеден политички систем. Оттука, соодветно е да заклучиме дека таквото преплетување на различните идеолошки кодови во текстот на Чинго претставува исклучителна појава во тој период од развојот на македонската литература.