Дијалошкиот метод на Михаил Михајлович Бахтин и Бахтиновиот кружок

Abstract

Во текот на 20-вековните книжевнотеориски струења, дејноста на Бахтиновиот кружок претставува една од доминантните тенденции воопшто. Се смета дека изникнува од постреволуционерните превирања во Русија, кои во голема мера го условуваат истражувањето на социолошките феномени и конфликтноста на различните гласови кои се судираат на општествената сцена. Во таа смисла, важноста на кружокот и неговото дејствување среде постојаните промени е исклучителна, особено поради свежината на презентираните идеи, и покрај тоа што во нив е видливо влијанието на претходните философски и книжевнотеориски тенденции, кои уште еднаш ја потцртуваат доминантната насоченост на теориските претпоставки на кружокот кон непрестајниот и обновувачки дијалог. Во анализата ги имаме предвид најкарактеристичните поими на Бахтиновата парадигма – хетероглосијата, полифонијата, дијалогизмот, хронотопот и карневализацијата, водејќи сметка за автентичната критика на формализмот и изградувањето на социолошката поетика на Медведев и Волошинов, низ чие содејство се градат и развиваат и ставовите на Михаил Бахтин. Јулија Кристева и Цветан Тодоров претставуваат вистински следбеници на дијалошкиот метод на Бахтиновиот кружок, не само во однос на нивното критичко осврнување кон специфичностите на методот, туку и во врска со начинот како ги изградуваат сопствените теориски постулати, поврзани со теоријата на интертекстуалноста и жанровската критика.