Eдна супрематија (на правото на ЕЗ) за сите, или пак секому неговата супрематија?

Abstract

Супрематијата на правото на ЕУ во однос на националното право е далеку од прашање кое е толку базично и суштествено што би било излишно по него да се дискутира. Фактот дека супрематијата претставува еден од камен-темелниците на европската правна архитектура не го прави овој концепт помалку имун на оспорување во практиката. Оттаму, дали воопшто можеме да ја наречеме супрематијата правен концепт per se, независен од егзистентните политички, социјални и економски околности во Унијата и во државите-членки кои го применуваат? Дали на супрематијата треба да се гледа како на придобивка на ‘старите’ држави членки на Унијата која ‘новите’ држави членки треба како таква едноставно да ја инкорпорираат во своите правни поредоци? Дали патот до супрематијата кој старите држави-членки веќе одамна го трасираа е и единствениот пат до неа, односно дали може да се зборува за своевидно монополизирање на овој концепт од нивна страна? Можеби би било поверодостојно да се сфати супрематијата како процес, а не како конечен резултат кој новите држави членки кои за првпат се среќаваат со овој правен феномен треба автоматски да го инкорпорираат како готово решение во нивните правни поредоци. Сепак, убавината на супрематијата е можеби во тоа што, глобално гледано, таа е повеќе патување, отколку само конечна дестинација.