Јазикот на философијата како средство за оетичување на говорниците-корисниците на македонскиот јазик

Abstract

Основното прашање на секој јазик што константно се поставува кога се разменуваат сознанија, или, условно речено се говори или разговара за јазикот со кој нешто се прави, е: “Колку тој јазик е во состојба да го изрази светозорот или светосозрцанието на оној кој се служи со тој јазик?” Проблемот на ваквиот пристап кон јазикот и неговата функција е во тоа што токму ваквите формулации на реченица му даваат за право на колоквијалниот јазик кога ќе чуе таков израз да викне: “Пушти го тој философира!”, а кога сакаме да го прикриеме своето незнаење, неподготвеност да размислуваме, а уште повеќе да влегуваме во дијалог со себе си и своето битие и неговото себеимпостирање во светот, најчесто се користиме со квалификативот “философ”. Претходниве реченици сосема јасно покажуваат дека денес и овде, без оглед на развојната линија на јазикот за кој зборуваме и за чии изразни аналитички можности, моќи и дадености не до крај умееме да ги користиме, а уште помалку се обидуваме, главниот вредносен квалификатив и во однос на философијата, а и во однос на начинот на користењето на истиот, биде пежоративен!