The Culture Ambience of the South in Faulkner's Novels and their Film Adaptations

Abstract

Апстракт: Овој труд ја има целта да ја надополни празнината во домашните културолошки истражувања, која е настаната како резулатат на долготрајното одбегнување, дури и отфрлување на западната слободна мисла во академската сфера. Вилијам Фокнер е изразит претставник на изгубената генерација, а во литературата се смета како 1 од најквалитетните творци на романот на текот на свеста. Иако бил отворен, разборит левичар, неговото творештво не си го нашло своето, адекватното на величината му, место во повоеното литературно образование, на пр. Има многу причини зошто до ова дошло, како што деликатно се наведува во текстот; заради неавтентичноста на некои домашни писатели, заради тоа што Западот е Запад и кога е лево, значи западњаците се и левичари, ама не се комунисти или социјалисти, како некогашните југословенски теоретичари, кои биле всушност најчесто нечии извршни функционери. Творештвното на Фокнер никогаш не може да биде прескокнато, па така е тешко неговиот прогресивен дух да биде избркан од некоја културна средина. Тоа творештво инспирира, надградува, а најчесто ги зацврстува старите вистински вредности. Дискурсот на отворената желба за стамено влијание се отелотворува и во екранизациите на Фокнеровата проза, а тој како автор суптилно има влијаено и во развивањето на филмските изразни средства: 1) тематски (преку аспектот на романите на: антебелум, јужната готика и условно- магискиот реализам); формално (преку методот на нарацијата како филмска камера); идејно (по однос на ова многу се разликува од неговите колеги) инсистирајќи на истрајноста на доброто наспроти злото кое успева да доминира, но бидејќи е контролирано од самото себе, е казнето од страна на разборитите јужњаци. За да се даде соодветната аргументација, презентирано е големо истражување низ теоријата и јавната сфера пред, за време и по времето на авторот, како и локално, во некогашна СФРЈ и денес во РСМ. Употребувани се претежно постструктуралистичката и херменевтичката методологија, со обемно нижење на примери низ историјата и презентирањето на фактите од јавниот живот. Овој пристап (кој е и општоприфатено најзастапениот во културолошките студии) е образложен и преку 4 екранизации на романите на Фокнер, кои филмови изобилуваат со културошко-семантички обележја, заради што исто како што е тоа случај постојано на Балканот, сите се плашат за ова да говорат. Следствено се представени недоследностите на младите демократии и контроверзијата да се зборува за западните интеграции, а да се верува дека некому му е грижа за оние од југот. Југот е оној кој ја засилил идејата за херојскиот непокор долж времињата на војните, заради што поднебјето на Југот треба да го има своето заслужено место во културологијата на Југот, како што е тоа случај во прозата на Фокнер. Abstract: This work has the aim of filling the empty space in the local culturological researches, which occurred as a result of the long avoidance, even rejection of the western free thought in the academic sphere. William Faulkner is an exemplary representative of the lost generation, in the literature considered as 1 of the most valued founders of the novel of the stream of consciousness. Although he was open, prudent leftist, his opus e.g. didn’t found its, adequate to its grandeur, place in the after the WWII local educational system. How come this happened? There are many reasons for this, as it is delicately stated in the text- because of the lack of authenticity of the local writers, because West is West even when it’s left, so the westerners are also leftists but are not communists or socialists, as the former Yugoslav theoreticians, who were actually somebody’s proxy functionaries. The opus of Faulkner can never be ignored, hence his progressive spirit is difficult to be annihilated from certain cultural environment. That opus inspires, upgrades, thus usually enforces the old immanent values. The discourse of the open-minded wish for solid influence is embodied in the Faulkner’s screen adaptations, moreover he as an author has a subtle influence in the development of the film forms of expression: 1) thematically (through the aspect of the antebellum, southern-gothic’s novels, partially through the magic realism); 2) formationally (through the method of the narration a-la film camera); 3) with the ideas (regarding this he is very different with his colleagues) as insisting on the perseverance of the good over the evil (which succeeds in dominating, whilst as controlled by itself, is punished by the prudent southerners). In the purpose of acquiring adequate argumentation, a big research through the theory and public sphere – before, during and after the author’s time – is presented; locally in former SFRJ, and in contemporary RNM. Poststructuralist and hermeneutical methodologies are predominantly being used, with vast presentation of the examples throughout history, as well as those from the public life. This approach (which is primarily the most used one in the cultural studies) is elucidated through the 4 screen adaptations of the Faulkner’s novels, which films are rich with the culturally-semantical denotations, because of which, as it constantly happens in the Balkans, everybody is afraid to speak about this. Consequently are presented the inconsistencies of the young democracies and the controversies of speaking about the western integrations while believing somebody cares about those from the south. The South is the one which enforced the idea of the heroic disobedience throughout the war times, because of which the ambience of the South should have its deserved place in the culturology of the South, as in the prose of Faulkner.