ЗА НЕКОЛКУ ОСОБЕНОСТИ НА РАСКАЗИТЕ ВО „СКАРБО“ НА ЈАДРАНКА ВЛАДОВА

Abstract

Текстот проследува неколку раскази од збирките „Скарбо во мојот двор“ (1986) и „Воден знак“ (1990) на Јадранка Владова, заеднички преобјавени во книгата „Скарбо“ (2024), и се задржува на клучните поетички особености на овие раскази: смисла за интелектуален хумор, автоиронија, минималистичко смислување на деталот, препознатливиот хронотоп на домот, дневната соба, дворот, ноќите на скопскиот Бит-пазар, киното, библиотеката и др. Со емотивниот и интимен однос на раскажувачот кон просторот, нејзината проза се доживува како магичен амбиент на имагинацијата. Владова го пренесува читателот во сферата на фантастичната и ониричката книжевност, но со јасна авторска порака дека понекогаш и најневозможните соништа и желби се остварливи само доколку се посакуваат искрено и ако се поттикнати од добри намери. Токму заради сите набројани книжевни квалитети, расказите на Владова и во етичка и во естетска смисла, се показ за уметничка нарација на длабок хуманизам во раната фаза на постмодернизмот во македонската книжевност.